Մի աղջիկ կար նրա անունը Աննա էր: Նա այս նորտարվան շատ էր սպասում, որովհետև նրա հայիկը պետքեր գար Հայաստան, որ նրա ընտանիքի հետ նշի: Աննան ամենինչ արեց մայիկին օգնեց տորտը սարգել, սեղան դնել և այլն:Նա մի շիրուն շորիկ էր տեսել և ուզում էր, որ այդ շորով նշէլ նոր տարին, բայց նրա մայիկը հնարավորություն չուներ առնել: Աննան փոքրիկ եղբայր ուներ նրա անունը Դավիթ էր: Դավիթը շատ չարեր քնիր, որ երբ նա 7տարեկան էր նրա մայրիկը և հայրիկը բաժանվել էին և նա այդ շատ ծանր էր տանում: Դրա պաճառով խոզություն էր անում կռիվ էր անում: Մայրիկը ուզում էր նրա Դավիթին նվեր անել և նրան թվում էր, որ նա շատ կուրախանա այդ նվերի համար, քանի որ այդ նվերը իր հայրիկի գալներ: Աննան շատ էր ուզում Դավիթին ասել, բայց նրա մայրիկը նրան խնդրեց, որ չասի: Մայրիկը թաքուն զանգեց հայրին, որ հարձնի, թե երբ կհասնի: Երբ զանգեց ասաց:
-Արամ, երբես հասնելու,-իսկ Արամը պատասխանեց:
-Ես չեմ կորղ գալ, որովհետև սամալյոտը փչացել է:
Աննայի մայրիկը շատ տղրեց և չեր ուզում Աննաին ասել, որովհետև շատ ծանր կտաներ:Երբ նրանք նստեցին սեղանի շուրջ մի թակոց եկավ: Աննան գնաց բացեց և տեսավ երկու տուփ: Նա վերձրեց և բացեց այդ տութերի վրա գրված էին նրանց անուները:Աննան վերձրեց իրենը և բացեց ու տեսավ իր ուզած շուրիկներ, իսկ Դավիթին նրա ուզատ գնդակը: Աննան մայրիկից հարձրեց, թե երբ է գալու հայիկը: Մայրիկը ասեց, որ շուտով կհասնի: Մի քանի րոպե հետո նորից թակոց եկավ և, երբ Աննան բացեց դուռը տեսավ, որ հայիկն է և գրկեց նրան, իսկ Դավիթը թողեց և գնաց: Հայրիկը գնաց Դավիթի հետեվից և հարցրեց:
-Ինչու գնացիր-, Դավիթը ասաց:
-Ես չէի ուզում, որ դու գայր, քանի որ մայիկը կտխրի:
Հայրիկը գրկեց Դավիթին և ասաց արի գնանք իրենց մոտ: Նրանք երբ գնացին Արամը նրանց հայիկը գնաց մայրիկի մոտ և ասաց:
-Ես ուզում եմ, որ մենք էլի ընտանիք լինենք:
Մայրիկը շատ ուաղացավ և գրկեց նրան: Հոտ նրանք նստեցին և միասին և
նշեցին նոր տարին:
